Πώς να σκεφτεί  λογικά το μυαλό με όλα αυτά που συμβαίνουν..κάθε μέρα που διανύουμε είναι μία ένεση έντονης συναισθηαμτικής ανεπάρκειας. Πώς να μην απογοητεύομαι όταν όλες οι ελπίδες χάνονται. Όταν ξέρεις ότι για να είσαι καλά πρεπει να είσαι μόνος σου, μία μονάδα, κι όλα να τα ζεις τυπικά. Χωρίς έρωτα γιατί αργά ή γρήγορα θα πονέσει, χωρίς απαιτήσεις στην δουλεία γιατί αργά ή γρήγορα θα κουραστείς πολύ, με  πολλά και με όλα και όλους. Κι αποφασίζεις να ζήσεις κι δεν βλέπεις κάτι να σε κάνει να έχεις δύναμη. Να νομίζεις κάθε μέρα ότι ζεις κι να μην ζεις. Απλα να νιώθεις οτι υπάρχεις οτι πέρασε άλλη μία μερα. Δύσκολα, μόνος σου, χωρίς να υπάρχει κάποιος να σε καταλαβαίνει, κάποιος να σε νιώθει, να νομίζεις ότι έχεις ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα αλλά απλά να ενδιαφέρονται μόνο γι αυτούς. Ανθρώπους γκρίζους με διάφανα μυαλά, κι μουτζούρα στα συναισθήματα. Ανθρώπους που ποτέ δε θα σε καταλάβουν. Ανθρώπους που έχεις κοντά σου απλά για να μην είσαι εξωτερικά μόνος, για να είσαι μόνος κι να το ξέρεις μόνο εσυ. Ακόμα κι αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς πρεπει να το ξέρεις μόνο εσυ. Γιατί αλλιώς θα σε κρίνουν. Όλοι θα προσπαθήσουν να σε κρίνουν, όλοι μένουν στο περιτύλιγμα. Κι εκεί ξεκινούν όλοι να σε κρίνουν.