Πώς να σκεφτεί  λογικά το μυαλό με όλα αυτά που συμβαίνουν..κάθε μέρα που διανύουμε είναι μία ένεση έντονης συναισθηαμτικής ανεπάρκειας. Πώς να μην απογοητεύομαι όταν όλες οι ελπίδες χάνονται. Όταν ξέρεις ότι για να είσαι καλά πρεπει να είσαι μόνος σου, μία μονάδα, κι όλα να τα ζεις τυπικά. Χωρίς έρωτα γιατί αργά ή γρήγορα θα πονέσει, χωρίς απαιτήσεις στην δουλεία γιατί αργά ή γρήγορα θα κουραστείς πολύ, με  πολλά και με όλα και όλους. Κι αποφασίζεις να ζήσεις κι δεν βλέπεις κάτι να σε κάνει να έχεις δύναμη. Να νομίζεις κάθε μέρα ότι ζεις κι να μην ζεις. Απλα να νιώθεις οτι υπάρχεις οτι πέρασε άλλη μία μερα. Δύσκολα, μόνος σου, χωρίς να υπάρχει κάποιος να σε καταλαβαίνει, κάποιος να σε νιώθει, να νομίζεις ότι έχεις ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα αλλά απλά να ενδιαφέρονται μόνο γι αυτούς. Ανθρώπους γκρίζους με διάφανα μυαλά, κι μουτζούρα στα συναισθήματα. Ανθρώπους που ποτέ δε θα σε καταλάβουν. Ανθρώπους που έχεις κοντά σου απλά για να μην είσαι εξωτερικά μόνος, για να είσαι μόνος κι να το ξέρεις μόνο εσυ. Ακόμα κι αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς πρεπει να το ξέρεις μόνο εσυ. Γιατί αλλιώς θα σε κρίνουν. Όλοι θα προσπαθήσουν να σε κρίνουν, όλοι μένουν στο περιτύλιγμα. Κι εκεί ξεκινούν όλοι να σε κρίνουν.

Αναθεώρηση....

Λοιπόν ήρθε η ώρα της αναζήτησης του εγώ...ξανά. Μετά από μία περίεργη φάση πάντα ξεκινάμε να δουλεύουμε με τον εαυτό μας εάν έχουμε κάνει κάποια κακή διαχείρηση των γεγονότων. Αυτό το παθαίνουν περισσότερο βεβαια οι τελειομανείς...και οι ψυχοπαθείς, αλλωστε έχουν την ίδια κατάληξη οι λέξεις για να δείξουν ότι κάτι δεν πάει καλά.. Κι έτσι επανέρχομαι στην εσωτερική αναζήτηση της ψυχής..της λογικής..της χαζομάρας.. ότι θέλετε πείτε. Ξέρω ότι όταν σου συμβαίνει μία μαλακία από πίσω ακολουθεί κι άλλη κι άλλη..άλλοι λένε ότι είναι ο νόμος του Μέρφυ..οι κουλτουριάριδες μην χέσω..άλλοι λένε, έτσι πάει δεν το ξέρεις μας ακολουθεί η μαλακία...Εγώ δεν ξέρω τι με ακολουθεί αλλά ξέρω ότι κάτι με ακολουθεί. Περιμένεις από τους ανθρώπου κάποια πράγματα κι τελικά εννοείται πέφτεις στο κενό. Είτε είναι γκόμενος είτε είναι φίλος είτε είναι συνάδεφλος τα πραγματα στο πι κι φι μπορουν να γίνουν τραγικά. Οι φίλοι ήταν πάντα ένα θέμα που μου άρεσε να ασχολούμαι, όταν κάποιος δεν μου ταίριαζε εξαφανιζόμουν, άλλωστε δεν ποτέ το θέμα να βρω κάποιον άλλον. Τα τελευατία χρόνια έχω αποφασίσει να έχω κάποιους ανθρώπους δίπλα που ξέρω κι νιώθβω ότι πλεον με ξέρουν με γνωρίζουν..δεν χρειάζεται καμία υποκρισία, κανένα είδος δήθεν συγκράτηση νεύρων ή η διαδικασία της υπεανάλυσης για να καταλάβει ο άλλος ότι εγώ αυτή είμαι δεν αλλάζω κατάλαβαίνω για να μην πλακωνόμαστε όλη την ώρα. Έρχεται μετά ένα μπαμ στην δουλεία από αυτά που σε βάζουν σε τρελές σκέψεις, από αυτά που λες φίλε μου έχω γονατίσει σώσε με, σκέφτεσαι την κάθε κινησή σου και πάλι γυρίζεις σπίτι κι λες αυτό δεν έπρεπε να το κάνω έτσι...μπαίνεις συνεχώς σε σκέψεις που ούτε το βράδυ δεν θα κοιμηθείς ούτε την μέρα θα μπορείς.

Upside-Down Pilates - Reformer Level I

Joseph Pilates Wunda Chair by Bluebird Pilates Munich

Ten Minutes in WundaLand Pilates Wunda Chair Workout!

Και ναι! Βρίσκομαι στο κέντρο σε μια απίστευτη μέρα βαρεμάρας, με καταλαβαίνετε αυτές τις όμορφες μέρες που το αφεντικό σου έχει φέρει ένα πάκο για ταξινόμηση , καταμέτρηση και εσύ δεν θες ούτε να σηκωθείς να πας τουαλέτα. Και εκεί που λες τελειώνει η ημέρα βλέπεις το ρολόι οι δεικτες να πηγαίνουν πιο αργά από παππου στα 90!

Έτσι για το καλό....

Καλησπέρα, ως ενημέρωση απλά σας λέω ότι είναι 31 Δεκεμβρίου για μένα σαφώς δεν έχει καμία σημασία. Το πρόβλημά μου αυτην την φορά είναι καθαρά γκομενικό...Μέγα ζήτημα εδώ και χρόνια λέμε...Βρίσκομαι σε μια κατάσταση μιχμ μιχμ....Δεν λέω είμαι καλοδεχούμενη όπου κι αν πάω εγώ όμως που δεν νιώθω να κολλάω πουθενά φταίω...? Εγώ είχα συνηθίσει να παιρνώ αυτό το βράδυ με το αιώνιο κόλλυμα..ξέρεις αυτό που κυνηγάς, αγαπάς, προσπαθείς και μετά από ολη την προσπαθεια δεν αντέχεις ούτε να συζητήσεις για κείνον. Ομως βρε παιδί μου το ζήτημα είναι πως γίνεται να μου λείπει να τον σκέφτομαι και να μου έχει κάνει πραγματα μόνο για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Και αυτός ο διχασμός πιο δύσκολο ίσως και από τον χωρισμό και από το κέρατο και και από την απόριψη....Δηλα΄δη οι γονείς δεν τον θέλουν γιατί καταλαβαίνεται ήταν καλόπαιδο και αποφάσισαν καταστραμένο το παιδί μας αλλά εντάξει όχι και τόσο μιας που τώρα μεγαλώνει ας της πούμε ότι πρεπει να χωρίσει...η γιαγια η φοβερή, αγάπη να πάρεις όποιον θες...ο αδερφός και ο πατέρας τώρα θυμήθηκαν ότι χρειάζομαι βοήθεια κι καλά για να σωθώ από την νοσηρότητα αυτού του ανθρώπου....λόγια της θειας μου....εγώ όμως δεν ξέρω μου λείπει τον αγάπω δεν πάνε και μέρες που έχω να τον δω αν πέσω σε κατάθλιψη αν τον δω με άλλη και θελήσω να αυτοκτονίσω??Κι αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά θα κατάλαβω σαν ηλίθιο κοριτσάκι ότι ήμουν με έναν άνθρωπο που είχε τελειώσει.